Monolityczny Grubasek

Pod oznaczeniem XPB znajdziemy serię monolitycznych pocisków pełnomiedzianych – bez ołowiu! Na pierwszy rzut oka wyróżniają się one dużą wnęką ekspansyjną, której konstrukcja jest określana przez producenta jako „X Bullet Technology”, oraz jednym rowkiem na kryzę. Rowek ten jest stosunkowo głęboki, co pozwala na mocne zakrimpowanie szyjki łuski bez deformacji pocisku, co jest istotną zaletą dla stabilizacji ciśnienia w komorze podczas strzału.

Pociski XPB zostały zaprojektowane specjalnie dla nabojów big bore straight wall, co potwierdza dostępność następujących kalibrów: .500 Kaliber – 375 gr, 325 gr, 275 gr; .475 Kaliber – 275 gr; .451 Kaliber – 250 gr, 225 gr, 200 gr; .429 Kaliber – 225 gr, 200 gr; .410 Kaliber – 180 gr; .357 Kaliber – 140 gr. Dla pełnej jasności warto wspomnieć, że spokrewniona seria Barnes TAC-XP FB to niemal identyczna konstrukcja, jednak bardziej zoptymalizowana do zastosowań obronnych, obejmująca kalibry od .355 do .449.

Testowałem pocisk XPB w wariancie .429/225 gr zarówno w nabojach .444 Marlin (z karabinem Marlin o długości lufy 470 mm), jak i w .44 Rem Mag (w rewolwerze Ruger Blackhawk). Test w rewolwerze miał na celu symulację efektów trafienia przy niższych prędkościach uderzenia. Pociski są precyzyjnie wykonane, a w każdej wersji mogą być bezpiecznie używane w lever-action z rurowym magazynkiem. Materiał jest bardzo twardy, co zapobiega deformacjom podczas procesu elaboracji oraz normalnej manipulacji. Sam proces ręcznego elaborowania przebiegł bezproblemowo. Jedynym drobnym mankamentem jest dość szeroki rowek na kryzę, co sprawia, że zakrimpowanie poza wyznaczoną pozycją jest trudne. Możliwa jest minimalna regulacja długości naboju, ale oznacza to jej wydłużenie o 1,5 mm lub więcej. Dla rewolweru nie stanowiłoby to problemu, ale dla karabinu mogłoby to spowodować, że pocisk zacznie opierać się o gwint lufy. Z tego powodu pozostałem przy standardowej długości naboju. Ponieważ nie mogłem manipulować głębokością osadzenia pocisku, jedyną zmienną pozostawała ładunek prochu. Zgodnie z oczekiwaniami, najlepsze wyniki uzyskałem przy niemal maksymalnym naważeniu. Mój Marlin ma gwint Micro-Groove, który preferuje wysokie prędkości pocisku. Załadowałem nabój prochem Lovex D060 i ładunkiem o masie 40 gr, co nadało pociskowi średnią zmierzoną prędkość równą 727 m/s i tym samym energię około 3855 J.

Kolejne testy przeprowadziłem metodą strzału w blok gliny rzeźbiarskiej, która dobrze symuluje opór tkanek. Producent chwali się wysoką retencją masy pocisku, i mogę to potwierdzić – odzyskane XPB i TAC-XP straciły zaledwie 1 grain, co jest praktycznie pomijalne. Deformacja była wręcz podręcznikowa. Ekspansja nastąpiła natychmiast po uderzeniu. Przednia część pocisku rozpadła się na sześć masywnych, równomiernych segmentów aż do rowka na kryzę. Średnica pocisku niemal się podwoiła. Kanał ranowy miał niemal eksplodujący charakter, tworząc dużą, kulistą wnękę w glinie.

Dla stosunkowo słabego naboju 9x19 mm wnęka miała 120 mm średnicy. W przypadku .44 Magnum i .444 Marlin wnęka była tak ogromna, że cała przednia część bloku o grubości 250 mm oderwała się i rozpadła. Profil kanału ranowego był niemal identyczny, dlatego do ilustracji efektu dołączono zdjęcie pocisku 9x19 mm (.355/115 gr). Wynik dla .444 Marlin mnie nie zaskoczył. W przypadku stosunkowo wolnej .44 Magnum nie spodziewałem się aż tak agresywnej ekspansji. Oczywiście nie można wprost przenosić tych wyników na efekt w tuszy zwierzyny, ale w porównaniu z innymi pociskami testowanymi w tym samym materiale daje to dobre wyobrażenie o właściwościach XPB.